بسياري از صاحب نظران و نظريه پردازان معاصر مفهوم توسعه پايدار را پارادايم غالب پس از تجدد و کمال فراتجدد مي‌دانند.اين امر تأثير عميقي بر روي زمينه‌هاي مختلف دانش داشته و بدون شک شهرسازي نيز نمي‌تواند از اين تحول اساسي دور بماند، زيرا ادامة روند افزايش جمعيت و شهرنشيني، تمرکزگرايي، فشارها و تنگناهاي زيست محيطي، تهديد سوانح طبيعي، کيفيت زندگي در شهرها را به شدت کاهش داده است و شهرها در مقابل بسياري از موارد زيست محيطي آسيب پذير تر گشته‌اند.
توسعه سريع شهري، در چند دهه معاصر از ابعاد مختلف اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي،سياسي، محيطي و ... زندگي بشر را تحت تأثير قرار داده است. مطرح شدن توسعه ي پايدار ، به عنوان شعار اصلي هزاره سوم نيز ناشي از اثرات شهرها بر گستره زيست كره و ابعاد مختلف زندگي انساني است. بدون شك بحث از پايداري و توسعه پايدار بدون توجه به شهرها و شهرنشيني بي معني خواهد بود. شهرها به عنوان عامل اصلي ايجاد كننده ناپايداري در جهان به شمار مي روند و در واقع پايداري شهري و پايداري جهاني هر دو مفهومي واحد هستند.