رشد فزاينده جمعيت شهرنشين و اسكان بيش از 60 درصد جمعيت جهان در شهرها و تداوم اين روند، آينده ي كره زمين را بيشتر با چشم اندازهاي شهري مواجه مي كند. اين فضاهاي برگزيده تا سال 2025 ميلادي افزون بر 5 ميليارد نفر جمعيت خواهند داشت كه بيش از 75 درصد جمعیت جهان را در خود جاي خواهند داد. اين فرايند عظيم شهرنشيني ضمن توسعه ي كالبدي شهرها، باعث از بين بردن زمينهاي كشاورزي و تحميل هزينه هاي غيرقابل جبراني بر محيط زيست شهرها شده است. جهت نیل به توسعه پایدار در سکونتگاهها و مدیریت خردمندانه زمین، نیازمند برنامه ریزي جهت مقابله با مشکلات ناشی از رشد جمعیت و در پی آن گسترش نامنظم و بی قاعده مراکز سکونتی بویژه در شهرها هستیم براي جوابگويي به افزایش روز افزون جمعیت، ميتوان به جاي اشغال زمين هايي كه دست نخورده و به اشكال طبيعي خود باقي مانده است، از ظرفيت بافت هاي شهري استفاده نمود. رويكرد توسعه میان افزا (توسعه درون زا ) مفهومي نوين را ارائه مي دهد كه بر اساس آن اصلاح،‌ بهبود و مداخلات درون شهري در خدمت توسعه قرار مي گيرد و بدين صورت مفهوم اصلاح و بهبود با توسعه در مي آميزد
شهرهاي موجود كشور از طريق توسعه دروني تا ساليان زيادي مي توانند پاسخگوي بسياري از نيازها از جمله اسكان سرريز جمعيت شهري و ارتقاي سرانه هاي خدمات شهري باشند و مادامي كه در درون شهر موجود ظرقيت لازم وجود دارد، استفاده ازساير سياست هاي توسعه شهري هزينه اضافي بر مردم و دولت تحميل ميكند، كه اين به لحاظ علمي و عقلي مردود است.
لذا این مقاله بر آن است که به تبیین مفهوم ساختار های میان افزای شهری، شاخص های ارزیابی آن در جهت نیل به توسعه پایدار شهری بپزدازد.