مردم و رفتارهاي آنان بخشي از سيستم محيطهاي مسكوني ميباشند، به طوري كه رفتار و محيط را نميتوان از يكديگر جدا فرض نمود. رفتارهاي انساني همواره در بستر محيط شكل ميگيرند و نميتوان بدون در نظر داشتن تأثير محيط، شرايط رفتاري را مورد تجزيه و تحليل و ارزيابي قرار داد. بنابراين طراحي بايد با تكيه بر دانش چگونگي تعامل انسان با محيط به نتيجه برسد. در حاليكه اين دانش هيچ گاه كامل و بدون نقص نيست، طراحان نيز نبايد بر اساس نقطه نظرهاي شخصي عمل نمايند.
قوانین و مقررات ساختمان تقریبا امکان طراحی پلان و راه حل های تازه برای آپارتمان های شهری را ناممکن کرده است و به همین دلیل وجه تمایز پروژه های مسکونی به نما محدود شده اند.
در بحث توسعه پايدار و به طبع آن معماري پايداراينكه هر ساختمان بايد با بستر و محيط طبيعي پيرامون خود تعامل داشته باشد به امري بديهي مبدل شده است .
قسمت بحث برانگيز و مورد توجه اين امر چگونگي برقراري تعامل و نوع تدابير در نظر گرفته شده ميباشد.
معماري سنتي ايران چه در بخش مسكوني و چه در بخش غير مسكوني و همينطور تلفيق اين دو در سطح وسيع تري به نام شهر، داراي ويژگي هاي منحصر به فردي است كه ضمن توجه به مسايل زيباشناختي و حفظ محيط زيست پاسخگوي نيازهاي اقليمي هر منطقه نيز بوده است . فنون و قواعد به كار رفته در اين معماري، بسياري از مفاهيم نوين در عرصه معماري پايدار را درخود به وضوح دارد كه اين مقاله به بررسي اين مفاهيم در معماري مسكوني ايراني ميپردازد.