يكي از نيازهاي اساسي بشر از ابتداي خلقت مساله مسكن و سرپناه بوده است. نياز گسترده و روزافزون جامعه به ساختمان و مسكن، ضرورت استفاده از سيستم هاي ساختماني و مصالح نوين، به منظور افزايش سرعت ساخت، سبك سازي، افزايش عمر مفيد و نيز مقاوم نمودن ساختمان ها در برابر زلزله را بيش از پيش مطرح ساخته است. حل مشكلاتي نظير زمان طولاني اجرا، عمر مفيد كم ، هزينه هاي زياد اجراي ساختمان ها و مشكلات زيست محيطي و آلودگي هاي موجود در سطح شهرهاي امروزي، نياز مند يك عزم همگاني و تحولي اساسي در نوع و نحوه استفاده از مصالح و سيستم هاي ساختمان سازي و معماري خواهد بود. امروزه استفاده از مصالح و تكنولوژي هاي نوين چون كامپوزيت ها، نانو مواد و مصالح سبز، در صنعت ساخت و ساز توانسته اند ضمن ايجاد پايداري در محيط زيست شهري، موجب دوام بيشتر، آسايش بيشتر انسان در محيط و صرفه جويي هاي اقتصادي در صنعت ساختمان گردد. در اين پژوهش با روش هاي كتابخانه اي و روش تحليلي- توصيفي به بررسي و ارزيابي جنبه هاي مختلف به كارگيري فناوريها و مصالح نوين در معماري و ساخت و ساز و تاثيرات آن در توسعه پايدار و پايداري محيط زيست شهري پرداخته شده است.