يكي از مهترين نيازهاي بشر از همان ابتداي خلقت مسئله مسكن و سرپناه بوده است. امروزه عدم تعادل ميان معماري با محيط زيست و طبيعت باعث بروز آثار ناخوشايندي از جمله آلودگي محيط زيست، كاهش منابع طبيعي، تغييرات اقليمي و كاهش روز افزون منابع انرژي شده است . از اين رو طراحان و معماران مي كوشند تا راه حل هاي مناسبي را در جهت طراحي بناهاي سازگار با محيط زيست، بيابند . معماري بومي ايران مصداقي روشن از طراحي آگاه از انرژي است . به رغم مطرح شدن مباحث زيست محيطي در دنياي متاخر، عملا تمامي اين اصول توسط پيشينيان ما به كار گرفته شده است.معماران پيشين، در طراحي محيطي ناگزير از تكيه بر منابع طبيعي و انرژي هاي پاك بودند كه پايان ناپذيرند .دراين مقاله بر اساس ماهيت موضوع از روش هاي توصيفي استفاده شده ويافته هاي تحقيق با بهره گيري از منابع مرجع،ترسيم ومقايسه هاي آماري وكمي، و بعضا كيفي با گرام ها و روشهاي رياضي ،به تحليل و بررسي تاثيرات محيط جغرافيايي و اقليم منطقه در معماري فضاي سنتي شهر سنندج پرداخته است . بر اين اساس معماري پايدار در مناطق سردوكوهستاني چون سنندج، نوعي طراحي آگاه از انرژي و منطبق بر محيط زيست شهري و طبيعت بوده و الگويي مناسب از معماري پايدار به شمار مي رود.