همواره این پرسش وجود داشته است که آیا معماری می تواند به نحوی وسیله ی انتقال ارزش ها باشد یا خیر ؟ و نکته مهم این است که اگر می تواند چگونه ؟
چگونگی انجام یک عمل بسیار مهم است و نظریه پردازی همواره نیمی از موضوع را تشکیل می دهد. همیشه نظریه ارائه می گردد اما آنچه که عملا شکل می گیرد بسیار متفاوت است . برای این فاصله نیاز به پژوهش وجود دارد .
با مطالعه و تحقیق اجمالی خواهیم دید که هنر معماری عمری بس طولانی دارد، در واقع از زمان پیدایش انسان. هنر انسان عصر باستان بیشتر یا جنبه کاربردی داشته یا در جهت اعتقادات مذهبی و باورهای او شکل گرفته بوده است. با گذشت زمان هنر ابعاد وسیع تری یافته است و در تمام ابعاد زندگی انسان ریشه دوانده است و با آن رشد کرده، متعالی تر می شود.
در اين مقاله سعي شده ارتباط نزديکي بين مفاهيم تاریخی (نماد، ماده، انرژی و زمان) با معماری برقرار گردد براي نيل به اين هدف سعي در بيان اين مفاهيم شده است.و در نهايت نتيجه اي که مي توان گرفت اينست که در واقع آن معماري رنگ و بوي فرهنگي و تاریخی مي دهد که بتواند پيوند مناسبي بين فرم، هندسه و صور معمارانه از يک طرف و مفاهيم و نگرشها و سليقه ها از طرف ديگر برقرار نمايد، بطوريکه در معماري مي توان با نگاهي معناگرا نه تنها به دنبال تکامل کالبدي و شکل گيري بنا، بلکه در جست وجوي ريشه هاي شکل گيري پيوند کالبد و معنا و کيفيت اين ارتباط در دنياي تاریخ نيز بود. اميد است که در اين مقاله بتوانيم به اين هدف دست يابيم.