امروزه در کره خاکی، کشورها با توجه به موقعیت قرارگیری و شرایط اقلیمی با حوادث و خطرهای طبیعی گوناگونی روبرو می¬شوند. در این میان کشورهای پیشرفته گامهایی مثبت برداشته¬اند که موجب کاهش تلفات انسانی و اقتصادی شده است. اما اغلب کشورهای در حال توسعه از جمله ایران با وجود قرارگیری در منطقه زلزله¬خیز همواره دست به گریبان آسیب¬های ناشی از بلایای طبیعی همچون زلزله و سیل هستند. اما همچنان تمهیدات لازم برای رویارویی با این حوادث و کاهش آسیب دیدگی در نظر گرفته نمی شود. افزون بر آن نبود مطالعات لازم جهت احداث بنا در حریم رودخانه، مکان¬یابی¬های نامناسبِ برج سازی¬های دهه¬های اخیر و عدم رعایت استانداردهای لازم، تهدیدی جدی برای سلامت انسان و محیط زیست است و در هنگام بروز حادثه خود عامل آسیب بیشتر می¬گردند. تهران به عنوان پایتخت ایران با گستردگی زیاد و نابسامانی¬های ناشی از شتابزدگی این رشد با داشتن حجم وسیعی از بافت¬های فرسوده به یکی از شهرهای پر مخاطره تبدیل شده است. در هم تنیدگی بافت فرسوده و مدرن و ناهماهنگی شهرسازی با این پدیده همچنین تراکم بالای جمعیت عامل کاهش کیفیت شرایط زندگی و ایجاد صحنه¬های دراماتیک در وقوع حوادث طبیعی می¬شود.
این پژوهش نگاهی جامع و چند جانبه به وضعیت فعلی تهران دارد و به بررسی خطرهایی که این شهر را تهدید می¬کند، از جمله گسلهای فعال، رودخانه¬های شمالی و بررسی ساخت و ساز و پراکندگی جمعیت می¬پردازد.
نتایج تحقیق حاکی از آن است که برای ادامه حیات تهران، پس از وقوع حادثه از هم اکنون باید خطر را به صورتی کاملا جدی احساس کنیم و جامعه معماری و شهرسازی و سایر گروههای وابسته تصمیمات لازم جهت مقاوم سازی بناهای موجود، کاهش سطح بافت فرسوده و آسیب پذیر، افزایش کیفیت ساخت و ساز موجود بپردازند.