تعرض به طبیعت و مایملک آن با اهداف کاسب‌کارانه و رفع نیازهای زمان حال یکی از ویژگی‌های بارز عصر مدرنیته است. مادی‌گرایی یکی از شاخصه‌های بارز این عصر بوده است؛ این امر با ایجاد اشتهای سیری‌ناپذیر، آینده را فدای ارضای خواسته‌های مادی حال کرده و نتیجه‌ای جز عدم تعادل پایدار در محیط زیست نداشته است. با نگاهی به رفتار گذشتگان در مواجهه با محیط پیرامون ریشه‌های اصلی سازگاری محیطی را می‌توان یافت. احترام به طبیعت و برخود مسالمت‌آمیز با آن که در تار و پود بناها، آثار معماری و هنر شهرسازی گذشتگان جاری و ساری بوده است نشان از ارتباط پیوسته آن‌ها با محیط زیست دارد. بهره‌گیری از شاخص‌های زیست‌بومی محیطی به عرضه فضاهای توانمندی از لحاظ مهیا ساختن شرایط آسایش منجر شد. این فضاها در عین ساماندهای و هدایت روابط درون فضایی، رابطه دوسویه و متعامل با محیط برقرار کرده و خود جزئی از آن شدند. سعی بر آن است با درک تکنیک‌ها و مبانی بوم‌آورد مورد استفاده در روستای بیابانک واقع در استان سمنان به تعریف نگرش کیفی قابل قبولی نسبت به ارتباز معماری با محیط زیست(زمین) دست پیدا کرد. تکنیک‌هایی که همگام، همسو و سازگار با محیط حرکت می‌کردند نه در برابر آن. هدف یافتن و ارائه راه‌کارهای سازشگر و توسعه‌پذیر محیطی در دست‌یابی به مبانی معماری همساز با زمین است. روش تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی-کیفی بوده و از مشاهده مستقیم و مطالعات میدانی نیز بهره برده شده است.