نمای شهری در گذر زمان همواره از پارامترهای مختلف کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و... تأثیر پذیرفته و در نسبت با آنها کلیت خویش را شکل و انسجام بخشیده است. یکی از مهمترین اجزا و عناصر کالبدی شهری که به ویژه در نسبت با شهروند و تقویت حس مکان در فضای شهری مؤثر واقع می گردد، ترکیب نمای ساختمان ها و به عبارت دیگر "نمای شهری" است. مقاله حاضر به تحلیل و مقایسه تطبیقی نمای شهر تهران در دوره قاجار و عصر پهلوی پیشنهاد طرح معماری در راستای توسعه پایدار پرداخته است. معماری قاجار به حق اصول، مبانی و الگوهای قدیم معماری ایران را ارتقا بخشید و با جسارتی تحسین بر انگیز نو آوری هایی در نمای شهری به وجود آورد. اما با شکل گیری معماری معاصر، معماری قاجار سر انجام خوشی نداشت. معماری ایران در دوره ی پهلوی اول، آبشخور سه جریان معماری بود، اواخر قاجار، مدرنیسم و سبک نئوکلاسیک باستان گرا (سبک ملی). این جریانات در دوره پهلوی دوم، به یک جریان غالب و تاثیرگذار معماری مدرن تبدیل شد. که عمدتا از مجرای کارهای معماران و اندیشه های جریان ساز اروپا از جمله، سبک بین المللی حمایت می شد. و ماحصل آن صورت ایرانی معماری مدرن بود عنوان معماری «شبه مدرنیستی» نام گذاری گردید. روش تحقیق در این پژوهش به صورت پیمایشی با ابزار مطالعات کتابخانه ای، اطلاعات و اسناد جمع آوری شده است.