باغ به مثابه تمثالی از بهشت همواره در میان باورهای ایرانیان جایگاهی مقدس داشته و از این رو در آموزه های دینی و مذهبی آنان در دوران پیش از اسلام و پس از آن مورد توجه بسیار قرار گرفته است. باغ ایرانی ، در روح و خاطره های ازلی قوم ایرانی ،همیشه وجود داشته است باورها، فرهنگ‌ها و اديان می‌توانند وسيله اي براي آگاهي و درك بهتر طبيعت باشند. تمدن ایران در دوره‌ی رواج و گسترش آئین های مهری (میترایی)، مزدیسنا و زرتشتی با تفسیر ویژه از طبیعت به تقدیس آن می‌پرداخت. اما با ورود دین اسلام احترام به طبیعت جای تقدس به آن را گرفت.(طبیعت مسخر انسان است) فرهنگ اسلامی به نوعی طبیعت‌گراست لیکن طبیعت را به مثابه راه و نشانه می‌شناسد که می‌توان از طریق آن به حقایق بالاتر دست یافت. شکل در باغ ایرانی از دیر باز تا کنون توسط ایدئولوژی آئین های مذهبی دچار تحولاتی شده است. . در این مقاله، مطابق با کتب دینی، اساطیری و ادبی که در آن‌ها اعتقاد به بهشت و توصیف آن ارائه شده است، دیدگاه انسان را در هر دو دوره بررسی نموده و تصور او از بهشت را تحلیل و تأثیر این دیدگاه های تمثیلی را منتج از سنت‌های فرهنگی و اعتقادات مذهبی در خلق « باغ‌های ایرانی» را، مورد نقد و تحلیل قرار داده¬ایم و مهم‌ترین ارزش‌های باغ ایرانی که متأثر از این دیدگاه‌ها است بیان شده تا عدم انطباق این دو طرز تفکر در مقام مقایسه در شکل گیری باغ ایرانی ارزیابی شود. یافته¬های مقاله نشان می¬دهد که با ورود دین اسلام، تفاوت¬هایی در:
1-الگوی فضایی باغ 2- نحوه جوشش آب 3-نظام کاشت 4-حریم باغ 5-ارتباط با زمینه .و محیط اطراف 6-ارتباط با توسعه شهر
در باغ سازی ایرانی قبل از اسلام به وجود آمده است.