باغ سازی در ایران قدمتی دیرینه دارد ودر دوره های مختلف زمانی تغییراتی یافته و گسترش پیدا کرده است.منظر باغ ایرانی تجسم کالبدی مفاهیم و آموزه های معنوی ایرانیان در طول تاریخ بوده و عناصر و اجزاء خاصی دارد که آنرا از سایر سبک ها متمایز میسازد.استفاده از آب در باغ ، هندسه و طرح پلان،ساختمان ها و مبلمان باغ و همینطور ارتباط با طبیعت و حضور گیاهان تشکیل دهنده منظر باغ ایرانی و بیانگر فرهنگ و باور مردم پارس میباشد.منظر باغ های ایرانی در زمان صفویان همچون سایر عرصه های هنر و معماری در آن دوران مورد توجه قرار گرفت.در زمان صفویان با رسمی گشتن مذهب شیعه حضور پررنگ تر دین و مفاهیم مذهبی در هنرهای رایج آن زمان،عناصر آن ها مورد بازتعریف و باز ساخت قرار گرفت و شیوه های جدیدی مبتنی بر اصالت هنر ایرانی با تکیه بر هنر اسلامی به وجود آمد؛در این دوره باغ های زیادی در سرتاسر قلمرو پادشاهان صفوی ساخته شد و باغ های دیگری نیز مورد مرمت قرار گرفت.در تحقیق پیش رو ،ابتدا باغ ایرانی و اجزاء سازنده منظر آنرا میشناسیم و سپس با استفاده از روش "توصیف و تحلیل" ،این اجزا را در منظر دو نمونه باغ ساخته شده در زمان صفویان توصیف و بررسی نموده و سپس به تحلیل یافته ها میپردازیم با این هدف که اسلوب منظر سازی باغ ها در دوره صفویه را شناسایی نموده و به تأثیر آن را بر باغ سازی ایرانی دست یابیم.