ضرورت توجه به ایجاد و توسعه صنعت حمل و نقل به عنوان یکی از زیر ساخت های حیاتی در شبکه کالبدی هر جامعه ای امری اجتناب ناپذیر می باشد.اما این بدان مفهوم نخواهد بود که نگاه خود را صرفأ بر آثار مثبت ارتباطی و اقتصادی آن معطوف نموده و از تبعات منفی حاصل از حضور وسایط و زیر ساخت های حمل و نقلی غافل بمانیم.چراکه مطالعات نشان می دهد این صفت به همراه عناصر تشکیل دهنده آن (وسایل نقلیه،مسیرهای ارتباطی و محیط طبیعی) اثرات جبران ناپذیری را بر محیط زیست تکرار ناشدنی دارد.
اثرات آلودگی های زیست محیطی در محیط و خصوصأ حمل و نقل بسیار متنوع است.با توجه به نقش زیربنایی راهها در برنامه ریزی ها و توسعه هر کشور و اثرات مخرب و تأثیر گذار زیست محیطی فرآیند حمل و نقل در شهرها عوامل مخرب و منفی در محیط زیست باید کاهش یابد.هرچند چالش ها و موانع زیادی در حمل و نقل شهری وجود دارد اما آلودگی محیط زیست و کیفیت هوا از مسائلی است که با روند افزایش جمعیت بیشتر مورد توجه است.با توجه به بررسی های انجام شده حدود 75% از آلودگی هایی که منجر به کاهش کیفیت هوا می شود ناشی از سیستم حمل و نقل و ترافیک می باشد که این درصد در شهرها به حدود 90% افزایش پیدا می کند و این امر به دلیل استفاده از سوخت های نا پاک و بنزین های سرب دار می باشد.از روشهای کاهش این اثرات منفی اصلاح سیاستهای سوختی و استفاده از سوختهای پاک و اصلاح وسیله نقلیه و معاینات فنی و اولویت دادن به سیستم حمل و نقل عمومی می باشد. این پژوهش از نوع اسنادی - تحلیلی می باشد و ضمن بهره گیری از منابع کتابخانه ای به بررسی عملکرد فرایندهای مذکور در این زمینه پرداخته شده است.