میدان به عنوان یک فضای شهری، يکی از مهم‌ترین مکان‏هايی است که محل برخوردهای چهره به چهره و عرصه تعاملات اجتماعی شهروندان به شمار می‏رود. وجود بحران ترافيک وسايل نقليه، باعث کمبود شديد فضای عمومی با قابليت پذيرش تعاملات اجتماعی شده است. با توجه به افزايش روزافزون مسيرهاي سواره در شهرهاي مدرن امروزي و نيز افزايش تراکم در ساخت‌وساز بلند‏مرتبه‏ها، سيماي شهرهاي کنوني به صورت هم‌جواری ساختمان‏هاي بلند و بی‌روح که بعضاً توسط مسيري خشک و آسفالته به نام خيابان بريده شده است، تعريف مي‏گردد. اين در حالي است که با توجه به فشارهاي رواني روزمره، نياز به فضاهايي براي برقراري ارتباط بيشتر با طبيعت، انسان و فضاي باز، بيش از پيش احساس می‌گردد و این میدان‌های پر ارزش طی دهه‌های گذشته در اثر بی‌توجهی رونق و سرزندگی خود را از دست داده‌اند.
مقاله حاضر بر آن است باهدف بررسی مفهوم فضای شهری، مراحل و ابعاد مختلف تجلی کالبد شهری در تعاملات اجتماعی را با مطالعه میدان‏های شهری مورد بررسی قرار داده و راهکارهایی کالبدی برای طراحی اين فضاهای شهری، به منظور تقویت تعاملات اجتماعی شهروندان ارائه داده است. روش پژوهش از نوع تفسیری – تحلیلی است و برای گردآوری مطالب از مطالعات کتابخانه‏ای و منابع اطلاعاتی الکترونیکی و چاپی استفاده شده است. میدان شهری مطلوب که با شناخت صحیح و برنامه‏ریزی دقیق طراحی شده باشد، یک فضای باز شهری است که محل رفت‌وآمد، مکث و توقف، استراحت، به سر بردن اوقات و مراودات اجتماعی هست. از مهم‌ترین راهکارهای این مقاله می‌توان به ساماندهی کاربری‏های متنوع به لحاظ زمانی، طراحی فضاهای نمایشگاهی موقت جهت فروش و عرضه کالا و طراحی مبلمان‏های متناسب با نیازهای ساکنین اشاره کرد.