اندیشه توسعه شهری پایدار در بین متفکران یک موضوع ریشه ای می باشد که در تعیین خط مشی های بین المللی نیز اهمیت بسیاری یافته است. در این مقاله سعی بر این بوده تا با رویکرد پایداری شهر به بررسی بافت فرسوده و حکمرانی شهری با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و با کمک روش پرسشنامه ای و مدل SWOT پرداخته شود. جامعه آماری در این تحقیق 300 نفر از ساکنین شهروندان محله ججین می باشد که با استفاده از فرمول کوکران برآورد شده است. در نتیجه می توان اینگونه بیان داشت که برای تحقق توسعه پایدار شهری برنامه ریزی مشارکتی به خصوص در زمینه احیاء و نوسازی بافت های فرسوده و مشارکت مردم در امر توسعه پایدار امری ضروری و اجتناب ناپذیر است، هرچند مشارکت بر مبنای همکاری در ایران سابقه دیرینه دارد ولی هنوز در جامعه ما نهادینه نشده است و توجه به حکمروایی شهری مطلوب و مدیریت سطح پایین تر از سابقه طولانی برخوردار نیست، گرچه با تشکیل شوراهای شهر در سال های اخیر، مشارکت مردم در امور شهری با محوریت توسعه پایدار جهت رفع مشکلات شهری و محقق شدن حکمروایی شایسته مدنظر قرار گرفته است.