لویی کان بی شک یکی از معنوی ترین معماران و آموزگاران نسل دوم معماری مدرن است. او ارتباط بین فضاهای مربوط به انسان و اجزای سازندۀ فضا را با روشی نو بازگو کرد و بیشتر به مقولاتی چون نور، نظم، احساس، سکوت، رابطه، آرامش، تناسب، طبیعت، ابدیت و...پرداخت و برای معماری نوین یک زیربنای فلسفی تعریف کرد. این مقاله در دو بخش اصلی ارائه می شود، در بخش اول، بر اساس واژه ها و اصطلاحات بنیادینی که لویی کان خود به کار برده است و مطالعه دیدگاه های نظری او، زیر بنای فلسفی او در باب معماری تفسیر می¬شود و در بخش دوم با جمع بندی نظرات هفت تن از صاحب نظران ایرانی، ویژگی های معماری ایرانی در حوزه های مختلف استخراج گردیده و سپس نقاط مشترک و اصول کارهای لویی کان با معماری ایرانی شناسایی شده است که شامل این موارد می شوند:
1- توجه به تأثیر نور در ایجاد حس ابهام و معنویت در فضا
2- ایجاد فضاهای چند لایه و ...،
3- استفاده از بازی سایه‌ها با مصالحی نظیر آجر و..،
4- توجه به مفاهیمی چون مکان حس مکان
5- سازه بنا همان طرح معماري
6-سلسله مراتب مكاني و زماني و معماری جاویدان(معماری که به تمام جوانب انسانی توجه کند.(نیازهای مادی و معنوی)).
از دیدگاه این دو معماری، مکان نتیجه رابطه متقابل و عکس العمل سه عامل «رفتار انسانی»، «مفاهیم»و « مشخصات فیزیکی» مربوط به فضا است. بدین ترتیب با مطالعه دقیق معماری ایرانی، می توان عقاید فلسفی، که در نظریات لویی کان مطرح شده را، قرن ها پیش در معماری این سرزمین و ذهن خالقان این بناها دید.