مراکز شهرهای سنتی از دیرباز تاکنون، همواره محل تلاقی تعاملات اجتماعی، برخوردهای چهره به چهره افراد و مراودات گوناگون بوده است. پذیرش و درک این شکل از فرهنگ جمعی سبب گشته است تا افراد، زمان زیادی را خارج از خانه و در فضاهای جمعی و عمومی شهر سپری کنند. ساختار سلسله مراتبی و انسانی محلات در بافتهای کهن شهری نیز این امکان را فراهم می نمودند تا افراد به فراخور نیازهای اقتصادی اجتماعی و ... خود، اهمیت بیشتری را به فضاهای عمومی داده و در جهت تقویت نقش آن تلاش بیشتری نمایند. این امر سبب میگشت، حس مکان که از آن بعنوان تعلق خاطر نیز یاد میشود، در نزد افراد نمود بیشتری یافته و هویت آن مکان را تشکیل دهد.لذا آنچه امروزه کمتر بدان توجه میشود اهمیت نقش فضاهای عمومی در تداوم هویت در محلات شهری، در برنامه ها وطرحهای اجرایی است. چنانچه فضاهای عمومی امروزه بیشتر بمثابه معبری برای عبور و نه برای مکث در نظر گرفته میشوند. ادامه این روند نه تنها باعث انقطاع از سیر گذشته تاریخی محله میگردد، بلکه پیامد آن بی هویتی محلات خواهد بود. پژوهش حاضر سعی بر آن داشته است تا با نگرشی جامع و سیستمی، نقش بازآفرینی فضاهای عمومی را در هویت بخشی به محلات شهری مورد تحلیل قرار داده و راهکارهایی را در جهت تقویت نقش این فضاها و نیز تداوم حیات اجتماعی محلات ارئه دهد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که مداخلات کالبدی و غیر کالبدی در فضاهای عمومی میتواند منجر به تداوم هویت محله ای گردد و تقویت حیات اجتماعی را بدنبال داشته باشد.