شهرها، مفاهیم بسیار اساسی نظیر شهرنشینی ،شهروندی، تمدن ،سیاست را افریده اند و باید مكان مناسبی برای زندگی انسانی، همراهی با طبیعت، اعتلا، دوام و بقاء نسل های آینده، همبستگی جمعی، پیوند اجتماعی و اعتلای فرهنگی باشند. مقوله پايداري به ويژه در زمينه مسائل اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي از جمله مهمترين مباحث قرن بيستم و قرن حاضر بوده است . بطوريكه همواره دغدغه اساسي انديشمندان و برنامه ريزان منطقه اي، ملي و حتي بين المللي بشمار مي رفته؛ زيرا چالش هاي فرارو، تهديد اسا سي در راه نيل به توسعه پايدار جوامع بشري بوده است . در حالی كه، شهر مكانی است كه در آن متولد می شویم، رشد می كنیم، می آموزیم، كار می كنیم، سكونت می گزینیم، تجربه می كنیم، آرزو می كنیم، آینده و نسل آینده را می سازیم، و مراوده اجتماعی داریم. از طرفی، شهرنشینی گذشته ما كه واجد بسیاری ویژگی های مثبت است، در اثر تغییرات وسیع و سریع اخیر، دچار دگرگونی های اساسی، خصوصاً در مفاهیم شهروندی و شهرنشینی سنتی در كشور ما شد و اصول و ارزشهای حاكم بر شهرسازی سنتی ما، پیش از آنكه امكان انطباق با شرایط جدید را بیابد، فراموش شد كه باید دوباره به آنها بها داد. در این نوشتار، با این نگرش، برخی مفاهیم كلیدی مورد بررسی قرار گرفته است و تلاش شده به مقوله پایداری محله شهری در متن شهرسازی به شیوه ای بنیادی نگریسته شود. یعنی، علاوه بر مقولات محیط زیستی، اكولوژیكی ، انرژی در چهار عرصه كلان آموزشی، تمهیدات كالبدی، مدیریت و تدوین مقررات و قانونگذاری، رویكرد پایداری با تأكید بر امر تعامل اجتماعی بررسی و نهایتاً، در متن شهرسازی ، پیشنهادها و راهكارهایی در جهت پایداری ارائه شود.