جمعیت شهری به مرحله انفجار رسیده است و با سرعت زیادی، خصوصاً در کشورهای کمتر توسعه یافته رو به افزایش است. در سال 1800 میلادی جمعیتی معادل 29 میلیون نفر در شهرها زندگی می کرده اند اما در کمتر از 200 سال این جمعیت شهری به 8 .2 میلیارد نفر رسیده است. این درحالی است که روز به روز سهم کشورهای کمتر توسعه یافته از این جمعیت شهری بیشتر و بیشتر می شود و جالب تر از آن این که انفجار شهری در این کشورها درکمتر از100 وحتی 50 سال اخیر رخ داده است .این اتفاقات نیازمند تعریفی جدید و روشن در باب شهر و شهر نشینی است که در کشور ما ایران این امر تا حدودی به فراموشی سپرده شده است. قوانین موجود تا حدودی از روشنی مناسب برخوردار نیستند و ابهام در تعابیر و طرح های شهری(شهر، محدودهای شهری، طرح های مصوب) سبب بسیاری از کج روی ها در مدیریت قوانین کشور خصوصاً در شهرهایی دارای جمعیت کمتر و به طبع نظارت کمتر شده است. و هدف از این مقاله جمع آوری تعابیر شهری در متون مختلف شهری و واضح ساختن آنها برای بهبود مدیریت شهری می باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات اسنادی-کتابخانه ای می باشد. نتیجه این مقاله، اینگونه است که به نظر می رسد در بسیاری از قوانین و مقررات شهری دید روشنی وجود ندارد و همین امر موجب بسیاری از کج رویها و در نتیجه پایین آمدن کارائی نهادهای شهری شده است.