زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی است ،که به مکان و جوهره تاریخی زمینه توجه دارد؛ از این رو سنت را محترم میشمارد. این مقاله رودرویی دو معماری سنتی و معاصر را در روستای دره مراد بیگ در حوزه نفوذ شهر همدان مورد مطالعه قرار میدهد. امروزه روستا کم و بیش در شهر ادغام شده و به عنوان عرصه‌ای تکمیلی برای ایفای نقش‌های شهر درآمده، در عین حال استقلال نسبی خود را حفظ کرده و در محاصره بافت جدید قرار گرفته. هدف تحقیق حل بحران هویتی است در بافتی روستایی که دیگر سنتی نیست ولی به سنت‌های خود وفادار و بر باورهای خویش پایدار است، در مقابل شهری که منش زندگی امروزی و جدید را به جای منش کهن زیستن نشانده و آن را نفی کرده است. فرضیه تحقیق بیان میکند برای آنکه گذشته برای حال قابل استفاده باشد باید به سنت زنده رجوع شود. لذا این نوشتار با بررسی مفهوم سنت به روش تفسیری-تاریخی با استفاده از تدابیر تحلیلی –مقایسه ای به تحلیل معماری سنتی در بافت تاریخی می‌پردازد، در برابر معماری معاصر شهری که در پی جایگزین کردن جدید به جای موجود و متأثر از گذشت زمان است. در انتها بیان میشود هنگام الحاق اجزای جدید به بافت به میزان و نظم رابطه اجزا در طول زمان وفادار باقی ماند، وپاسخی به شرایط فضایی باقی‌مانده از قبل داده شود.