نظام حمل و نقل و ترافیک به عنوان بخشی از فعالیت های شهری بیان کننده پویایی و حیات یک مجموعه شهری است و بی شک بدون جابجایی نمی توان شهری را زنده و پویا تصور نمود. اما امروزه مسأله حمل و نقل درشهرهای ایران به عنوان یكی ازحادترین وپیچیده ترین مشكلات شهری جلوه می نمایاند. زیرا از طرفی گسترش روز افزون شهرها ، حجم بالای سفرهای درونشهری را ایجاد نموده است که آثاری چون: ترافیك سنگین ،اتلاف وقت شهروندان،اغتشاشات بصری وصوتی،آلودگیهای زیست محیطی،استرسهای روانی وصرف هزینه های هنگفت اقتصادی رادربرداشته كه همگی ازعوامل بازدارنده دستیابی به سیستم حمل ونقل شهری پایدارمیباشند. از طرفی دیگرفقدان جایگاهی مناسب برای برنامه ریزی حمل و نقل شهری در برنامه ریزی های شهری است که به همراه برنامه ریزی بخش های کاربری اراضی ، زیر ساخت ها و سایر بخش ها ، بعد کالبدی برنامه ریزی جامع شهری را تشکیل می دهد.مقاله حاضر کاستی های نیازهای حمل و نقل در چارچوب برنامه ریزی های شهری در شهرهای ایران را مورد بررسی قرار داده و ضمن ارائه راه حل هایی برای رسیدن به حمل و نقل شهری پایدار ، اصول برنامه ریزی و سیاستگذاری برای رسیدن به حمل و نقل پایدار در قالب برنامه ریزی های شهری را معرفی می نماید.