تنوع اقلیمی ایران، ایجاد شرایط ویژه وکاربرد مصالحی متفاوت، ازجمله ضروریات شناخت اقلیم هرمنطقه تلقی می شود، بنابراین شناخت اقلیم هرمنطقه ولزوم اجرای قواعد آن علاوه برتأمین شرایط آسایش انسان ( دما-رطوبت- نور) بدون اینکه از انرژی های فسیلی استفاده چندانی شود، گویای فرهنگ وعقاید ساکنین نیزخواهد بود که متأسفانه باهجوم معماری غرب، تکنولوژی وطرح های بیگانه، وحتی مصالحی که هیچگونه سنخیتی باضوابط منطقه اقلیمی نداشت، باعث دگرگونی نظام ساختاری بناها شده است. لزوم مطالعه وتعمیق بیشتردراین امر، حصول روشی توصیفی – تحلیلی است که نهایتاً بارسیدن به مقوله طرح با الهام ازگذشته وارائه طرح ها و راهکارهای منطقی – اقلیمی که منجربه روش معماری به سبک پسامدرن می شود می توان روش وساختارمعماری گذشته راباامکانات ومصالح روز به هم پیچیدوطرح اقلیمی وشرایط ایده آل را دوباره احیاکرد. این خودنوعی صیانت ازاصالت نیز خواهد بود.