فرسودگی شهری یکی از مشکلات جدی و از پدیده های غیرقابل اجتناب است که مدیریت شهری در تمام کشورهای جهان با آن روبه روست. آنچه مهم است اینکه فرسودگی شهری و ایجاد بافت های فرسوده مختص به کشور خاص یا شهر مشخصي نمی باشد، بلکه تمامی شهرها و روستاها در جهان با آن درگیر هستند ولی بسته به شرایط، قدمت، نوع مصالح و کیفیت ساخت و ساز شهرها شدت و ضعف دارد. بدیهی است که استانداردهای ساخت وساز، دوره زمانی تعریف شده برای عمر مفید بناها، کیفیت و مقاومت مصالح، سیاست های حمایتی و تشویقی دولت و برنامه های مدیریت شهری از عناصر تعیین کننده در ایجاد و گسترش بافت های فرسوده و کنترل و نوسازی بناها می باشند . عدم توجه به این بافت ها که همه داراي الگوهاي شهري مناسب براي فرهنگ و اقليم منطقه بوده و اکنون به عنوان يک محيط نامطلوب شهري محسوب مي گردند، باعث تشکیل محیط های فرسوده و ملال آور شده است. هرچند كه، رگ حياتي در اکثر اين مناطق جريان دارد ولي هر روز خانه هاي بيشتري متروکه و مخروبه مي شوند و يا به عملکردهاي نامناسب اختصاص مي يابند. این مقاله با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی نگاهی دارد بر مفهوم و عملکرد بافت فرسوده وسنتی و همچنین جایگاه فعلی این بافت ها در معماری معاصر ایران و تأکیدی است بر علل و عوامل فرسایش بافت سنتی شهری و ویژگی و ارزش بافت قدیم و پیامدهای ناشی از نحوه برخورد با آن و چگونگی برخورد با این مهم با هدف حفظ واحیای کیفیت عملکردی – اجتماعی و اقتصادی بافت های سنتی شهری است.