معماری خانه های ایرانی همواره با طبیعت ارتباطی صمیمانه داشت است.ازخانه های فشرده ودرونگرای مناطق سردسیر تا خانه های نواحی گرم وخشک،همگی به نحوی بابسترخودهماهنگی داشته اند.جدایی بخش های زمستان نشین وتابستان نشین وحوزه بندی فضاهای خانه نشانگراین واقعیت می باشند.علاوه براین که از لحاظ اقلیمی ومادی بامحیط خودسازگاری دارند ازبعدمعنایی ومتافیزیکی هم ارتباط بسیارظریف و پرمحتوا برقرارکرده اند،به نحوی که،نوع گیاهان ودرختانی وفرم حوض آبی که درحیاط این خانه ها به کار می بردند سرشار از نمادها وارتباط نزدیکی که انسان ایرانی با اصل خویش(بهشت برین)درماورای عقل وذهن و بینش ان را تجسم می کند.لذا همواره درکوچکترین فضای شخصی وخصوصی خودنیز یادگاری از ان اصالت خویش به کار می بندد. دراین مقاله، به بررسی ارتبط خانه با طبیعت در ایران زمین پرداخته می شود.که نقش ان در خانه ای قاجاری و به صورت موردی در خانه پوستی زاده (همدان) و ارتباط بصری و معنایی آن بافضای باز (حیاط) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.