گردشگري، صنعت يا پديده اي است كه فعاليت هاي متعدد و متنوعي را دربرگرفته و از نظر تاثير بر محيط زيست و اجزاي تشكيل دهنده آن حائز اهميت مي باشد. اگر گردشگری، بدون اثرات سوء و آسیب به محیط باشد، گردشگري پايدار نامیده می شود که بي شك نقش مؤثري در اشتغال، ايجاد وحدت ميان قوميت ها و عدالت اجتماعي، ارتقاء سطح زندگي، حفظ تعادل طبيعي زیست بوم و جلب مشارکت افراد بومی و... را ايفا می نمايد. بطور کلی توسعه پایدار شهر مرهون توسعه تعاملات پایدار، ارزنده و نظام وار انسان با انسان و انسان با محیط می باشد که نتیجه آن تعاملاتی ست که بر اثر آن در طول زمان، شهر از نظر زیست محیطی قابل سکونت، ازنظر اقتصادی با دوام، از نظر اجتماعی هم بسته و از نظر کالبدی زیبا و دیدی می گردد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر گردشگری و توریسم بر توسعه پایدار شهری و معماری و ارائه راهکارهایی در جهت بهبود و گسترش این صنعت، همانند روستاهای جنگلی ترکیه و جزیره ی ونادو و بودونگو و دریاچه ارومیه، بمنظور توسعه پایدار شهری در شهرهای ایرانی و اسلامی می باشد که با روش توصیفی- تحلیلی برآنست تا ضرورت توجه به مبانی و اصول توسعه پایدار را در برنامه ریزی های شهری مورد بررسی قرار داده و چالش هایی که برنامه ریزان شهری جهت دستیابی به توسعه پایدار شهری با آن مواجهند را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. نتایج حاکی از مطالعات نشان می دهد که توجه و بسترسازی برای تحقق ابعاد و جنبه های گردشگری پایدار، ضمن ايجاد اشتغال و درآمد براي گروه‌های مختلف جامعه شهری، منجر به گسترش امکانات و زیرساخت ها، گسترش سرمايه گذاری‌های اجتماعی- اقتصادی، تنوع اشتغال، کاهش مشکلات و معضلات شهری، مشارکت شهروندان، افزايش آگاهی‌های عمومی، سهولت انجام کارها و نظاير آن شده است.