به طور كلي معماري پايدار را مي توان معماري ای دانست كه نسبت به ويژگيها و شرايط محيطي و مكاني پاسخگو است و از قابليتهاي بستر خود در راستاي ايجاد شرايط محيطي مطلوب استفاده بهينه مي نمايد و كمترين صدمات را بر محيط زيست دارد. در این بین کمبود فضا برای توسعه، خصوصا در بافت های متراکم شهر های بزرگ، یکی از موارد مهم و اساسی در برنامه ریزی شهری امروز محسوب می شود. از طرفی امر توسعه ی معماری و شهرسازی با مسئله ی بحرانی آلودگی های زیست محیطی و تهدید بقای انرژی همراه است. بنابراین در این پژوهش برای دست یابی به یک معماری بهینه در دوران معاصر، ابتدا با مشاهدات میدانی و کتابخانه ای به شناخت جریان های بحرانی زیست محیطی پرداخته سپس با تحلیل و بررسی آن دسته از موارد که به ساخت و ساز در معماری و افزایش مصرف انرژی مربوط می شود، ایده ها و راهکارهایی جهت مقابله با آن ها پیشنهاد شده تا هم از بروز بحران های محیطی جلوگیری شده و هم بتوان کمک بزرگی به بهینه سازی در مصرف انرژی و افزایش کارایی در ساختمان سازی و معماری کرد.