در عصر حاضر علم نانو در ابتدای مسیری قرار گرفته که می تواند دریچه های جدیدی را بسوی جهان علم بگشاید. معماری نیز جدای از این مقوله نبوده و همگام با دیگر علوم به ترمیم نواقص و خلق نوآوری هایی جهت رسیدن به آسایش بیشتر در جهان مدرن پرداخته و به کمک فناوری نانو می تواند به سوی معماری پایدار و همگام با محیط طبیعی گام بردارد و در این مسیر می بایست آلودگی ها و تخریب محیط پیرامون خود را حذف و رابطه ای پویا میان این دو بر قرار سازد. این مهم جز با مطالعه دقیق فناوری نانو توسط معماران و طراحان حاصل نشده و بر خلاف تصور نیاز به معمار در طراحی فضاهای خلاقانه بیش از پیش آشکار می گردد.