استفاده از مراتع به عنوان یکی از منابع طبیعی تجدید شونده، از دیرباز مورد توجه بشر بوده است. این منابع بدون در نظر گرفتن استعدادها و قابلیت¬های آن مورد بهره برداری قرار گرفته است که باعث از بین رفتن و تنزل آن در نقاط مختلف شده است. مراتع سرزمین ایران نیز از این قاعده مستثنا نبوده و در اثر بهره برداری های بی رویه و عوامل دیگر در معرض تخریب و انهدام قرار گرفته است. بنابراین برای جلوگیری از تخریب منابع مرتعی، اولین کار این است که شایستگی و قابلیت مراتع شناسایی شده و بر اساس ظرفیت مراتع از آنها استفاده کرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی قابلیت و شایستگی مراتع استان های ایران بر اساس کیفیت تولید مرتع و ظرفیت چرا در واحد دامی است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی بوده و روش بررسی آن توصیفی - تحلیلی است. روش گردآوری داده بصورت اسنادی و کتابخانه ای بوده است. نتایج پژوهش نشان داد که مراتع خوب و متوسط در ایران بیشتر در ارتفاعات قرار گرفته که با مناطق ییلاقی مطابقت دارد و توسط دام های کوچک بهره برداری می شود. همچنین مراتع فقیر بیشتر در استان های منطقه خشک و نیمه خشک کشور واقع شده که بیشتر توسط دام های بزرگ مثل شتر قابلیت چرا دارد. بیشترین مراتع صرف نظر از کیفیت آن نیز در این استان ها قرار دارد. بیشترین تعداد واحد دامی نیز مربوط به استانهای سیستان و بلوچستان، کرمان، اصفهان و ... است. هرچند مراتع این استان ها بیشتر از نوع مراتع فقیر می باشد. کمترین مراتع از نظر ظرفیت چرا مربوط به استان های گیلان، قم، کهگیلویه و بویراحمد و ... بود.