در خصوص مکان در فلسفه به طور کلی دو نظریه وجود دارد، عده ای از فلاسفه از جمله کانت مکان و زمان را پیشینی یعنی درون ذهنی می دانند، این دسته از فلاسفه که کانت در راس آنان است زمان و مکان را غالب های ذهنی می دانند یعنی معتقدند که مکان یک سوبژه درونی است بر این مبنا که عینیت ندارد و در خارج از ذهن بشر موجود نیست. بلکه ذهن ما این ساختارها را برای شناخت دنیای اطراف خویش دارد. اما در مقابل تفکر این فلاسفه، نظرات مخالفی هم وجود دارد که قائل به این هستندکه مکان پیشینی و درون ذهنی نیست بلکه دارای موجودیت خارجی است.
همانطور که مکان در فلسفه از نظر فیلسوفان دارای ماهیت های متفاوتی می باشد، مکان در معماری هم این گونه می باشد. همه ی ما در حیطه ی معماری در فراسوی کالبد فیزیکی و ظاهر و کمیت هایی که برای بیان آن ارائه می کنیم، به دنبال کیفیت اصلی و ماهیت طرح می باشیم و در واقع آنچه که جوهر اصلی معماری است، ماهیت معماری می باشد. در تفسیر دو مقوله ی ماهیت و کالبد، جامعه ی معماران از دو واژه ی مکان و فضا بهره می برند، لیکن نحوه ی استفاده از آنان از این دو واژه با یکدیگر متفاوت است. در خصوص مکان برخی از آن به عنوان یک موقعیت جغرافیایی و برخی دیگر به کیفیت کلی حاکم بر کالبد فیزیکی یاد می کنند. بنابراین برای شناخت کامل مکان در حوزه ی معماری تشخیص و تعریف جامعی از دو واژه ی فضا و مکان ضروری می باشد. این پژوهش بر آن است که ابتدا به بررسی مفهوم مکان در فلسفه و معماری طبق اندیشه ی فلاسفه و نظریه پردازان معماری بپردازد، سپس در طی آن وجه تمایز و اشتراک مکان را در این دو مقوله تعیین نماید.