اختراع بتن تحولی شگرف در نحوه ی ساخت وساز ابنیه ایجاد کرد، بطوریکه دراکثرسازه ها مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به شرایط واقعی، سازه های بتنی دائما در معرض کربناتاسیون و گاه نفوذ یون کلراید به طور همزمان هستند. به منظور افزایش عمر سازه های بتنی بخصوص کاهش نرخ خوردگی بتن مسلح، تحقیقات گسترده ای انجام شده است. یکی از کارآمدترین روش های ارائه شده استفاده از مواد پلیمری در ساختار بتن است. کمپوزیت های بتن-سیمان-پلیمر تحت عنوان PCC یا LMC با بهبود خواص بتن حاصله، سبب افزایش کارایی بتن در زمینه های مختلف همانند صنعت حمل و نقل از جمله پل ها، جاده ها، پایه های اسکله و... شده اند که این سازه ها بعلت نفوذ یون کلر، گاز کربن دی اکسید، آب و تخریب حاصل از هوازدگی، عموما در معرض خوردگی شدید هستند. در این نوع بتن، رزین اکریلیک پایه آبی بعنوان یکی از مواد اولیه با سیمان، آب و دیگر مواد افزودنی بکاربرده می شود. ادعا می شود که این نوع بتن چسبندگی بالایی به بتن های موجود قدیمی و مقاومت بالایی در مقابل نفوذ آب و دیگر عوامل مهاجم دارد. این خواص شگفت آور LMC آنرا تبدیل به یکی از محبوب ترین مواد برای ترمیم و تعمیر سازه های بتنی کرده است. این مقاله شامل نتایج تحقیق بر روی تاثیر سه نوع رزین اکریلیک پایه آبی کربوکسیک اسید، هیدروکسیل و بازیک بر خواص فیزیکی ، نفوذی و مکانیکی بتن است. بدین منظور نمونه های بتنی حاوی 5 % رزین جامد نسبت به وزن سیمان با نسبت آب به سیمان 0.445 ساخته شد. علاوه بر آزمون اندازه گیری مقاومت فشاری 7، 28 و 56 روزه و آزمون کششی از هم گسیختگی، آزمون مهاجرت تسریع یافته ی یون کلر بر اساس استاندارد NTBUILD 429 ، جذب آب مویینه طبق استاندارد بین المللی ASTM C 1585-04 و جذب آب ابتدایی و نهایی بر اساس استاندارد BS 1881-122 بر روی این آزمونه ها انجام شد. بر طبق آزمایشات انجام شده رزین اکریلیک پایه آبی با بیشترین مقدار حداقل دمای تشکیل فیلم بهترین خواص را از خود نشان داد.