در عصر جدید پایداری تبدیل به یک معیار شده است. اگر روزگاری توسعه صرفاً به معنای تولید گرایی و رشد اقتصادی بوده امروز این مفهوم دچار تغییر ماهوی شده است. به‌طوری‌که گفته می‌شود توسعه یک امر فراگیر و چندبعدی است که نه‌تنها در حوزه اقتصاد کاربرد دارد، بلکه به گسترش کیفی زندگی انسان‌ها، محیط‌زیست و تغییر بینش فرهنگی مردم نیز توجه دارد. توسعه در قرن 21 در صورتی به نتایج مطلوب می‌رسد که از سطح کمی فراتر رفته و تغییرات عمیقی در سازمان‌های اجتماعی و بینش فکری مردم ایجاد کند اگر این تغییرات نهادینه شود در آن صورت بسیاری از جنبه‌های مشارکت مردم در نظام برنامه‌ریزی‌ها تضمینمی شود با افزایش مشکلات دنیای مدرن، سامانه‌های پایدار در اولویت سیاست‌های کشورهای توسعه‌یافته قرار گرفت. کشورهای درحال‌توسعه مانند ایران نیز هم‌اکنون در پی اجرای این سیاست‌ها در جهت حل مشکلات مختلف فرهنگی، اجتماعی، زیست‌محیطی و با در نظر گرفتن پیامدهای اقتصادی هستند. معماری سبز نیز در راستای اهداف بنیادین توسعه پایدار تعریف‌شده و ضمن آنکه ریشه‌های توسعه پایدار را در بردارند از مؤلفه‌های آن نیز پیروی می‌کنند. برای اجرای معماری سبز باید به تعریف و تحلیل آن در قالب سیاست‌ها و مؤلفه‌های توسعه پایدار پرداخت؛ و برای توسعه معماری سبز توجیه‌پذیر نمودن آن در کشور و تعریف و تحلیل راه‌های گسترش آن بر مبنای معیارهای توسعه پایدار ضروری هست.