معماری، همانند برخی از دیگر هنرها و پدیده‌های اجتماعی در ایران تا اوایل دوره قاجار به‌طور عمده از عوامل و پدیده‌های درونی جامعه تأثیر می‌پذیرفت و تحول و تطور آن به‌صورت درون‌زا، از آهنگی كٌند و هم‌آهنگ با سایر پدیده‌های هنری و اجتماعی برخوردار بود. از دورة قاجار در پی‌آمدوشد سفرا و هیئت‌های سیاسی، اقتصادی و در مواردی كمیسیون‌های مذهبی اروپایی، روسی و هیئت‌های عثمانی به ایران، به‌تدریج برخی عناصر و خصوصیات معماری ایرانی به تقلید از سرزمین‌های مزبور و به‌ویژه اروپا دگرگون شد. در اين مجموعه به بررسي ارزشهاي ديرپاي معماري ايران خواهيم پرداخت. هدف بررسي تاريخي نيست بلكه تماشاي كلي گذشته در حكم گنجينه اي است كه مي توان بخش هايي از آن را برپايه نيازهاي فرهنگ امروز دوباره مطرح كرد. به رغم دگرگونيهاي فرواني كه طي هزاران سال گذشته در معماري ايران رخ داده است مي توان در روند تاريخي اين مجموعه مشابهت هاي بسيار ديد. در يك مجموعه معماري نقش هاي كاشي كه بخشي از كل معماري را مي سازند. در خود كامل اند. آيات قران ، اشعار و كتيبه ها در اوج كمال اند و مقرنسكاري در گچبري و كاربندي هر كدام به تنهائي صنعت كاملي را عرضه مي كنند. . چنين كمال يافتگي در خود و در همان حال جزئ يك منظومه كامل ديگربودن، از اركان اساسي تمام هنرهاي ايران است. در سالهاي اخير تلاشهائي براي جبران كاستيهايي در مورد نگرش مردم درباره معماري ايران انجام شده است كه ناكافي بوده است. از اين رو در اين پروژه اين موضوع مورد مطالعه قرار گرفته و هدف كلان زير را دنبال مي كند: شناخت و شاخص نمودن عوامل تأثير گذار و برجسته معماري ايران قبل و بعد از اسلام و اثرات آن در معماري معاصر.