امروزه با بزرگ‌تر شدن مقیاس‌های معماری- مهندسی سازه‌ها، سیستم‌های خرپاهای فضایی و کابلی جانشین سیستم‌های تخت و مستوی پیشین گردیده‌اند. خرپاها به عنوان سازه‌هايي بهينه با هدف ايجاد فضاهاي بهتر و در عين حال برآوردن محدوديت‌هاي خاص طراحي، مورد استفاده قرار مي‌گيرند. مقرون به صرفه بودن، راحتي در اجرا، عدم نياز به تخصصي وي‍‍‍ژه و نياز امروز بشر به فضاهايي با دهانه‌هاي بزرگ بدون ستون، موجب افزايش چشمگير كاربري اين سيستم شده است، كه متناسب با رابطه طراحي و معماري مي‌تواند شكل‌هاي گوناگوني به خود بگيرد. این مقاله به ارزیابی نقش سازه‌های خرپایی در شکل‌گیری فضا‌ها و تاثیر‌گذاری آن بر روند طراحی پرداخته است. اين بررسي‌ها به صورت پژوهشي و تحليلي با توجه به منابع ذكر شده و تحقيقات ميداني نگارنده صورت گرفته و در نهايت با تحليل داده‌ها، رابطه‌اي منطقي و مستقيم در سير تغيير شكل ساز‌ه‌هاي خرپايي و تغيير روند طراحي ارائه مي‌دهد.