توسعه افسار گسیخته شهر ها، رشد روز افزون جمعیت، کمبود فضاهای سبز شهری در سطح شهر های بزرگ کشور خصوصا تهران، و نیز قرار گرفتن در چرخه پر سرعت و رو به جلو زندگی صنعتی، بحران های زیست محیطی بسیاری را به همراه داشته است. این موضوع برنامه ریزان و مسئولان شهری را بر آن داشت تا با بهره گیری از پتانسیل های اکولوژیکی موجود در شهر هم چون رود دره ها، در جهت رفع این موضوعات گام بردارند. از این رو پژوهش حاضر ضمن معرفی یک نمونه خارجی اجرا شده در کره جنوبی به بررسی رود دره های کن و فرحزاد در راستای زمینه سازی برای تعاملات اجتماعی پرداخته شده است. بین رود دره ها در قالب تفرجگاه های طبیعی ساماندهی شده اند که بر خلاف مشکلات و نارسایی موجود در اجرا و نگه داری آن ها هم چنان از بهترین فضاهای درون شهر تهران در تعامل با طبیعت به شمار می آیند که توانسته اند در ارتقا تعاملات اجتماعی مردم نیز نقش به سزایی داشته باشند. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی تحلیلی در بستری از مطالعات کتابخانه ای بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که رویکرد اکولوژیکی در پروژه های توسعه شهری و نیز شهرسازی اکولوژیکی می تواند در عین حفظ و نگه داری سرمایه های طبیعی برای نسل های آینده، برای نسل حال حاضر غرق در زندگی صنعتی نیز فضاهایی برای تعامل با طبیعت ایجاد کند که خود زمینه ساز فضاهایی برای تعاملات اجتماعی خواهند بود.