بهره گیری از الگوهای همساز با اقلیم در طراحی معماری بویژه در طراحی بناهای مسکونی، از جمله روشهایی است که می تواند در دستیابی به اهداف توسعه پایدار و نیازهای بشر امروزی موثر واقع شود. مطالعات و تجربیات گذشته حاکی از ان است که در بسیاری از نقاط جهان به اقلیم به مثابه رویکردی اساسی در طراحی نگریسته شده است. لذا بررسی و مطالعه تطبیقی الگوهای همساز با اقلیم در بسیاری از اقلیم های مشابه در مناطق مختلف جهان، می تواند راهبردی مناسب در دستیابی به الگوهای مناسب در طراحی معماری امورزی باشد. در این مقاله مطالعه و بررسی بناهای مسکونی در اقلیم گرم و خشک نیمه بیابانی در دو کشور ایران و نیجر می باشد به منظور بررسی و یافتن راهکارهایی مناسب در طراحی اقلیمی در مناطق اقلیم گرم و خشک صورت می گیرد که دو شهر نیجر (پایتخت کشور نیجر) و مراوه تپه (شمال کشور ایران) بعنوان موارد مطالعاتی در این پژوهش انتخاب شده و شاخص ها و ویژگیهای اقلیمی و همچنین راهبردهای طراحی اقلیمی در بناهای این دو شهر مورد بررسی قرار می گیرد. هدف اصلی این مقاله بازشناسی و دستیابی به و الگوهای اقلیمی معماری همسان در این دو شهر بر اساس طراحی اقلیمی پایدار می باشد. روش تحقیق اتخاذ شده در این مقاله به صورت توصیفی-تحلیلی بوده و در بستر مطالعات کتابخانه ای و میدانی صورت می گیرد. یافته ها حاکی از آن است که به رغم تفاوتهای بسیار در این دو منطقه، راه کارهای اقلیمی مشابهی، از قبیل کاهش گرما و افزایش جریان هوا و غیره ، در معماری مسکونی این مناطق به دلیل همسان بودن شرایط اقلیمی بکار رفته است.