در داخل یا خارج شهرها، گروه کثیری از هم‌میهنان ما در زیستگاه‌های نامناسب و در وضعیت زیستی بسیار دشواری بسر می‌برند. به این پدیده، حاشیه‌نشینی گفته می‌شود. ازآنجایی که واژه حاشیه‌‌نشینی به تنهایی قادر به بیان همۀ ابعاد مسئله نیست، واژگان دیگری نیز برای این پدیده بکار گرفته می‌شود مثل: سکونتگاه‌های غیررسمی، محلات نابسامان، اسکان غیرمتعارف، خودرو، زورآباد و... حاشیه‌نشینان از بسیاری از خدمات شهری همانند: آب، برق، فاضلاب، جمع‌آوری زباله و . . . برخوردار نیستند و یا کیفیت خدمات ارائه شده از سطح مورد قبول پایین‌تر است. آنان سرپناه مناسبی ندارند. مکان، مصالح و ساخت خانه‌هایشان خطرآفرین است. بخشی از این خانه‌ها در مکان‌های نامناسبی یعنی روی زمین‌های با شیب تند، روی گسل‌ها، آبراهه‌ها و . . . ساخته شده‌است. در نتیجه خود و دارایی‌هایشان شدیداً در معرض آسیب‌های طبیعی مثل بارندگی، سیلاب، زلزله، زمین‌لغزش و . . . قرار دارد. پژوهش حاضر به بررسی ابعاد و جوانب مشکلات حاشیه نشینی و سکونتگاههای غیر رسمی از منظر خدمات عمومي موجود، زيرساخت‌ها و كيفيت آنها پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که خیز عمومی و دولتی به سوی تأمین نیازهای حداقلی در مقاطعی از زمان بوجود آمده و سپس کند شده است! وضعیت زیرساخت های عمومی در سکونت گاههای غیر رسمی اراک، شباهت زیادی به آلونک نشینی های سایر نقاط دارد. - اکثریت قریب به اتفاق محلات هدف از آب لوله‌کشی بهره‌مند هستند. اما تقریباً اکثر واحدهای مسکونی واقع در ارتفاعات با کاهش فشار آب و قطع آن در ساعاتی از روز مواجه می‌باشند. نزدیکِ 80 درصد ساکنان کوی باغ‌خلج و نزدیکِ 100 درصد کوی ولیعصر از فاضلاب بهره‌مند هستند. کوی شهدای صفری فاقد سیستم فاضلاب شهری است و کمتر از یک چهارم واحدهای مسکوی کوی فوتبال از این سیستم استفاده می‌نمایند.