در حال حاضر کمبود منابع، مصرف بی رویه آنها و تولید زباله فراتر از محدودیت های طبیعی، ریشه های اصلی ناپایداری شهری است. این ناپایداری موجب عدم تعادل و توازن در برنامه ریزی شهری می شود. برنامه ریزی منطقی و منطبق بر واقعیت برنامه ریزی است که در عین پویایی، متعادل و متوازن باشد. آب اصلی ترین عنصر برنامه ریزی شهری و هسته اولیه شکل گیری بافت های شهری می باشد که با توجه به نقش زیربنایی که در بخش های مختلف مانند شرب، صنعت، کشاورزی، خدمات و غیره دارد می تواند به عنوان محور اصلی توسعه شهری در قرن حاضر تلقی گردد با این دیدگاه می توان موجبات پایداری و تعادل سیستم های پویای شهری را فراهم آورد. تأثیر آب بر جوامع شهری هم می تواند به شکل درونی، غیر محسوس و نهفته باشد و هم حالت بیرونی، محسوس و فیزیکال داشته باشد. در حالت اول آب به شکلی نهفته موجب حفظ تعادل زیست محیطی، افزایش کاربری اراضی، اصلاح فرایند تولید محصولات صنعت، کشاورزی و خدماتی، حفظ پایداری و بقا جوامع شهری و غیره می شود که از آن با عنوان آب مجازی یاد می-شود . این اصطلاح با اعمال دو المان اساسی یعنی تجارت آب مجازی و واگذاری تولید هر محصول به اقلیم مناسب خودش، می تواند پایداری جوامع شهری را تضمین کند و جوامع انسانی را از حالت ناهمگون به همگون سازی بیش از پیش سوق دهد. جنبه های مدیریت حقیقی بخش آب شامل سیاست های ذخیره سازی و کنترل سیلاب، انتقال بین حوضه ای آب، تصفیه فاضلاب، تامین آب در بخش های شرب، صنعت، کشاورزی وغیره می باشد. سیاست های جدید بخش حقیقی مدیریت منابع آب در ارتباط با برنامه ریزی شهری، طراحی شهری حساس به آب برای مدیریت آبهای شهری است که در ادامه مورد تحلیل و بررسی قرار خواهد گرفت.