در هزاره جدید، جهانی تازه در دست ساخته شدن است و معماری اجتماعی ترین هنری است که می تواند با ایجاد انسجام مکانی، نوعی نوعی تداوم زمانی را جهت آفرینشی نوبنیاد برای شکوفایی یک تمدن منجر شود. بررسی تاریخ شهرسازی و معماری ایران بعد از اسلام نشان می دهد که مسائل شهرسازی، به معنای امروزی آن، در اغلب شهرهای سرزمین ما مطرح نبوده است. شهر به آرامی، با رشد و توسعه ای تدریجی، و پیرو سنت های معماری زمان، سطوح آزاد داخل حصار را در بر می گرفت و تغییراتی که در بافت کالبدی آن ، در نتیجه مسائل اقتصادی و یا رویداد های سیاسی و مذهبی، به وجود می آمد تناسب ها و مقیاس های فضای شهر را دگرگون نمی کرد. یکی از جنبه های شکل دهنده معماری بومی،سازگاری با محیط طبیعی و پاسخگویی به مسائل اقلیمی است. تجربه نشان داده است که معماری بومی راهکارهای موثری در استفاده از نیروهای طبیعت و تامین شرایط آسایش ارائه کرده است. با توجه به اینکه امروزه اتلاف انرژی در مسکن به طور چشمگیر افزایش پیدا کرده، نیاز به طراحی اقلیمی، کاهش مصرف انرژی و صرفه جویی در انرژی ضرورت دارد. ایران یکی از معدود کشورهایی است که از تنوع اقلیمی گسترده ای برخوردار می باشد. لذا معماری بومی ایران که حاصل تطابق معماری و طبیعت می باشد، منجر به شکل گیری گونه های بسیار متنوعی از معماری اقلیمی شده است.معماری اقلیمی مباحث بسیار گسترده ای از چگونگی فرم و حجم ساختمان تا جنس و رنگ مصالح را شامل می شود که جهت رسیدن به الگوهای معماری مناسب در هر منطقه باید مورد بررسی قرار گیرد.