تا قبل از تفکرات جدید اساساً زیبایی شناسی موضوعیت نداشت یعنی از هستی شناسی و معرفت شناسی جدا نبوده و لذا شأنی وجودی و معرفتی داشته و از این رو نزد هیچ یک از فیلسوفان یونان یا قرون وسطی حتی در عالم اسلام که بحث زیبایی مطرح می شد زیبایی به عنوان امری که حاصل درک و فهم و احساس انسان به عنوان سوژه باشد نبود. از قرن هجدهم مفهوم زیبایی بیشتر جنبه روانشناسانه به خود گرفت سليقه، احساس وادراك در علم زيبايي شناسي راه يافتند .و در قرن بیستم به صورت فلسفه و دانش تمامی نمودهای زیبایی شد. هدف اصلی این مقاله، بررسی و بیان تحلیلی ارتباط دو طرفه صفت (زیبایی) با معماری است. به این منظور ابتدا مفهوم زیبایی مورد بررسی قرار گرفته و در ادامه به تببین زیباشناسی نزد افلاطون و سایر مکاتب ادبی و فلسفی، مراتب درک و ادراک زیبایی و در نهایت این که چه عواملی از نظر معماری به ادراک زیبایی کمک می کند بررسی شده است.