معماری دیجیتال یک ابزار در تسریع خلق اثری هنری می باشد به طوری که در حال حاضر رایانه به تنهایی قادر به لحاظ تمامی شرایط از جمله اقلیم ،تراکم ، کاربری و همچنین هویت منطقه ای نمی باشد بلکه آن وسیله ای در خدمت طراح و هنرمند در جهت بیان و ارایه ی دیدگاه خود می باشد به طور دقیقتر میتوان گفت زبان واسطه ای است در بیان ، که مرزهای دستوری را پشت سر نهاده و خود قوانین جدیدی را وضع نموده است . شروع فرایند طراحی از معمار آغاز میشود و سپس بست و ادامه آن ایده به وسیله ابزار ، سرعت قابل توجهی میگیرد .
معماری دیجیتال کاربرد وسیعتری از پارامتریک و تکرارشوندگی را به وجود آورده است به نوعی که برخی آغاز این دو را در عصر تکنولوژی می دانند در صورتی که تکرار شوندگی و اصل کثرت در وحدت و وحدت در کثرت در هنر معماری در معرق، مقرنس ، کاربندی ، آینه کاری و کاشی کاری مورد کاربرد بوده به طور مثال پوشش داخلی گنبد مسجد شیخ لطف الله در اصفهان با ظرافت و شکوه بدین گونه به اجرا در امده است . در گذشته قواعدی بر پایه هندسه و ریاضیات وجود داشته که هم اکنون ساختار اصلی سیستم های رایانه ای را شکل می دهند .
معماری دیجیتال در اصل پیوندی میان فناوری و هنر ایجاد کرده است . علم نوین ، فناوری نوین را به وجود می اورد و فناوری نوین در خدمت هنر قرار می گیرد تا هنرمند بتواند به اسانی به هنرنمایی بپردازد و انچه مطلوب اوست را با زبانی دیگر بیان نماید تاریخ در معماری دیجیتال در ابتدای راه خود و در وضعیت مقدماتی قرار گرفته است.