یکی از مسائل اساسی شهرسازی در قرن بیستم میلادی پراکنده رویی یا توسعه بی رویه شهرها بوده است . در این راستا بسیاری از سیاست گذاران توسعه شهری پایدار در طرفداری از زندگی با تراکم زیاد این گونه استدلال کرده اند که راه حل "شهر فشرده" از گرایش به توسعه های بی رویه در پیرامون شهرها کاسته و ارتقای پویایی و سرزندگی شهرها را فراهم خواهد کرد.در مقاله حاضر مباحث پایداری و توسعه پایدار و معیارهای دستیابی به آن بررسی می گردد سپس به بیان مفاهیم طراحی شهری پایدار و اهداف آن در چارچوب توسعه پایدار پرداخته شده و رابطه میان شهر فشرده و شهر پایدار (علی الخصوص درمناطق کویری ایران) تحلیل می گردد. روش مورد استفاده در مقاله حاضر که به گردآوری مطالب از منابع کتابخانه ای و تحلیل آنها می پردازد اسنادی و تحلیلی – توصیفی می باشد. از پژوهش انجام شده نتایجی کلی بدین ترتیب استنتاج می گردد : حل مسائل جهانی مرتبط با شهرها در گرو اتخاذ سیاست ها و برنامه های منتهی به توسعه پایدار می باشد. طراحی شهری بر حفاظت همزمان از محیط طبیعی و محیط انسان ساخت در راستای نیل به توسعه پایدارتاکید دارد. شهر فشرده با توجه به رابطه نزدیک آن با مفهوم شهر پایدار به عنوان یک راه حل در مقابل توسعه بی رویه حومه های شهری مورد توجه قرار می گیرد.