با توجه به افزایش میزان زباله های تولیدی شهری و روستایی، می بایست مدیریت صحیحی بر نحوه ی دفع آنها صورت پذیرد. در حال حاضر تدابیری که برای از بین بردن زباله ها در نقاط مختلف دنیا صورت می گیرد شامل دفن در خاکچال ها، سوزاندن(به طریق بهداشتی) ، بیوگاز (تهیه ی گاز از زباله)، کمپوست (تهیه ی کود از زباله ) و نهایتاً بازیافت می باشد. طبیعتاً برای انجام فعالیت های فوق ذکر، وجود فضای مناسب و کاربردی رکن اولیه است.
امروزه مطالعات نسبتاً فراوانی در خصوص بازیافت و دفع زباله ها در ایران صورت گرفته است اما این مطالعات بیشتر جنبه ی زیست محیطی داشته و تاکنون از منظر معماری به این موضوع توجه شایانی نشده است. حتی کلان شهرهایی که درخصوص امر بازیافت پیشرو هستند مکان های مناسبی را به این فعالیت اختصاص نداده اند و دلیل آن هم این است که چون اصولی برای ساخت اینگونه فضاها وجود ندارد، لذا این مکان ها از ابتدا بر طبق اصول و ضوابط معماری مربوطه ساخته نمی شوند و دارای نقص های بسیار می باشند. در نتیجه نیاز به رعایت اصول و ضوابط معماری در طراحی ساختمان هایی که به لحاظ کابردی منطبق با محیط اطراف باشند بیش از پیش احساس می شود. در این پژوهش سعی شده است تا با مطالعه ی ضوابطی که در طراحی اینگونه فضاها درکشورهای دیگر بکار برده شده است و تطبیق آنها با شرایط موجود در کشور، الگویی برای طراحی معماری مراکز بازیافت زباله در شهرهای کوچک ارائه شود. این الگو شامل طراحی فضایی برای بازیافت زباله ها، فضایی جهت تهیه ی کود از زباله و نهایتاً یک محل برای دفن بهداشتی زباله ها می باشد و می تواند با اندکی تغییر قابل تعمیم به شهرستان های کشور باشد. این پژوهش می تواند گامی اولیه برای مطالعات بعدی در طراحی اینگونه فضاها بشمار رود.