در معماری امروزی توجه به رنگ و تأثیرات فضایی آن بر ساکنان کمتر مورد توجه قرار می گیرد. براساس یک تفکر سیستمی سازمان یافته درصورت استفاده از این عامل در ساختار فضاها از مقیاس خرد گرفته تامقیاس کلان می توان با برنامه ریزی اصولی و علمی در ایجاد تمرکز ذهنی و افزایش احساس آرامش در قالب محیط مؤثرتر عمل کرد. محیط باید به گونه ای باشد که روی افراد تأثیر مثبتی داشته باشد. در این میان رنگ ها اولین چیزهایی هستند که با فرم و شکل شان، درک می شوند و به محیط معنا می دهند. در این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای و میدانی به بررسی نقش و اهمیت عامل رنگ در مفهوم دادن به فضاهای زیستی جمعی (فضاهای پارک) می پردازیم.