در کشور ایران به دلیل شرایط زمین شناسی و وجود سکونتگاه های زیاد در دامنه ی کوه ها، حرکات دامنه ای یکی از بزرگترین مخاطراتی است که مردم روستا ها و شهرهای ما را تهدید می کند. در این پژوهش به علت اصلی وقوع این پدیده و معرفی تکنولوژی جلوگیری از رخداد این مخاطره برای ایمن ساختن بستر روستاهای کوهستانی و کوهپایه ای پرداخته شده است. در دو روستای عالیشاهی و میدان، پس از وقوع زلزله سال 1389 در فارس، با وجود شرایط نسبتاً یکسان دو روستا از لحاظ اقلیم، بافت، فرهنگ و نوع خطر، دو تصمیم متفاوت گرفته شدکه منجر به جابجایی یکی و درجاسازی دیگری گردید. هدف این پژوهش بررسی مقایسه ای این دو رویکرد ازدیدگاه دفع خطر ریزشی می باشد.
این پژوهش از نوع تحقیقات کیفی- توصیفی بوده که با بررسی مقایسه ای به تحلیل داده ها می پردازد. این تحقیق با مطالعه اسناد، متون در حوزه جابجایی روستاها پس از وقوع سانحه به خصوص حرکات دامنه ای به بررسی آنها می پردازد. سپس با استفاده از روش های جمع آوری داده ها در تحقیق کیفی که شامل مشاهده مستقیم، مصاحبه عمیق با مسئولین و افراد سانحه دیده و بررسی اسناد و مدارک می باشد، پرداخته شده است. در نهایت با جمع آوری داده ها و تحلیل آنها به شناخت عوامل اصلی تصمیم گیری به جابجایی یا درجاسازی در مناطق کوهستانی و کوهپایه ای رسیده است.
پس از بررسی منطقه مورد مطالعه، چنین نتیجه گیری می شود که تکنولوژی و روش اتخاذ شده برای دفع خطر ریزشی در روستای عالیشاهی توانسته تا حد زیادی تهدید حرکات دامنه ای را برطرف کند. در زمان مناسب، تغییر تصمیم از جابجایی به درجاسازی با رویکرد دفع خطر حرکات دامنه ای، توانسته بر موفقیت این بازسازی و عدم بروز عواقب جابجایی تأثیر بسزایی داشته باشد درحالیکه در روستای میدان با وجود جابجایی هنوز زندگی روال عادی پیدا ننموده است. این پژوهش نشان می دهد که با دفع خطر حرکات دامنه ای و مهار آن ها می توان از جابجایی روستاهای در معرض خطر ریزش و لغزش جلوگیری شود.