رویکرد عمومی امروزی به "مفهوم پایداري "را می توان نتیجه رشد آگاهی نسبت به مسایل جهانی محیط زیست و توسعه دانست. اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط پیرامون خود تعامل داشته باشد، درست همان مطلبی است که سالها پیش ساکنین این مرز و بوم از آن بهره جسته اند و با اجراي فنون و قواعد خاص در زمینه استفاده بهینه از انرژی ها و منابع طبیعی به خصوص خورشید و باد و هماهنگی با اقلیم از آن استفاده کرده اند و امروزه با سهل انگاري به ورطه فراموشی سپرده شده است. در زمینه معماري پایدار مبانی نظري و تئوري بسیاري گردآوري شده است اما در نزدیک کردن این مبانی به مقوله اجرا مشکلات بسیاري وجود دارد. در این میان نقش و جایگاه نظام آموزشی معماري به جهت ارتباط مستقیم با توسعه کالبدي، حائز اهمیت است و دانشگاه و نظام آموزشی معماري به عنوان یکی از ارکان تاثیرگذار در این امر می تواند نسبت به بسط و تعمیق آگاهی هاي مرتبط با پایداري اقدام کند. در این نوشتار ابتدا به تعریف معماری پایدار پرداخته شده، سپس آموزش معماری پایدار، پیشینه، مشکلات پیش رو و راهکارهای بر طرف نمودن آنها با تاکید بر عامل بوم شناسی مورد بررسی قرار گرفته است.