بافت های فرسوده شهری به دلیل کمبود تأسیسات و خدمات شهری، دچار نارسایی هایی در پاسخگویی به نیازهای زندگی امروزی هستند. لذا جمعیت بومی این بافت ها به حاشیه شهرها مهاجرت کرده و معمولاً مهاجران روستایی، تبعه غیرمجاز خارجی و اقشار کم درآمدجایگزین آنها می شوند. تنها انگیزه ساکنان جدید برای سکونت، داشتن یک سرپناه است. آنها سعی دارند با نادیده انگاشتن مخاطرات متنوعی که از ناحیه بافت فرسوده آنها را تهدید می کند، تن به سکونت اجباری دهند؛ غافل از این واقعیت که معضلات جدّی اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و ... در این محله، نتیجه احساس عدم امنیتی است که در حافظه جمعی آنها شکل گرفته است. به همین خاطر آنها همواره مغلوب دور تسلسلی هستند که احساس عدم امنیت را به معضلات درگیر با آن و تداوم روند فرسودگی پیوند می دهد. دور تسلسلی که پیدا کردن راه حل رفع این معضلات را توسط مدیران شهری نیز دشوار می سازد. این پژوهش با روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه، تهدیدات متنوع طبیعی و انسانی را از حافظه جمعی یکصد نمونه از ساکنان بافت میدان قلعه واقع در خیابان امام شهر کرمان استخراج و طبقه بندی نمود. نتایج تحقیق نشان می دهد تخریب بنا در اثر زلزله، بارندگی شدید و سیل احتمالی سه تهدید عمده از نظر ساکنان این محله به شمار می آید. در کنار این مخاطرات طبیعی، مخاطرات انسانی نظیر وجود اراذل، افزایش جرم و جنایت در فضاهای خالی بافت نیز از دیگر عوامل تهدیدکننده در حافظه جمعی آنهاست.