دوری گزیدن از قوانین قراردادی گذشته معماری و تغییرپذیر دانستن ارزش ساختاری تقابل های دوتایی جا افتاده از اصول اولیه معماری دیکانستراکشن است. با داشتن این نگاه ، قواعد زیباشناسانه معماری ، بالاخص بیان و فرم در این سبک به چالش در آمده و مورد هدف بنیان فکنی قرار می گیرند. گویی انگاره ساخت شکنی بر آن است تا دیدگاه زیباشناختی مبتنی بر نظم و هنسه اقلیدسی را با ساختاری که تنها بر علاقه زیباشناسانه معمار به عنوان فرد و نه کل استوار است، جایگزین کند. در این مقاله به روشن سازی و تحلیل واژه فرم و مشخصه های بصری آن پرداخته و 4 مشخصه (رنگ، بافت، تعادل بصری و نظم) از بین آنها برای بررسی انتخاب شده است. سپس 10 اثر از سه معمار مشهور دیکانستراکتیویست برگزیده شده و 4 مشخصه مذکور در این 10 اثر باهم مقایسه شده است. با گردآوری نتایج این مقایسه در یک جدول و استفاده از روش تحقیق استدلال منطقی می توان دریافت که معماری دیکانستراکشن علی رغم تلاش خود برای برهم زدن قوانین و اصول ساختاری، با استفاده مکرر از اصول فرمی خاص مثل : «تکرار استفاده از رنگ و مصالح خاص» و «عدم وجود تعادل بصری و نظم» دچار ساختار گشته است.