موضوع توسعه پایدار چند دهه‌ای است که در حوزه معماری و شهرسازی توسط محققان مختلف در سراسر دنیا بیان گردیده است. با عنایت به شتاب فزاینده استفاده انسان از سوخت های فسیلی و پیش بینی به پایان رسیدن آن در زمانی نه چندان دور ؛ الزام بهره وری از منابع تجدید شونده بیش از هرزمان دیگری احساس می شود. درکشورهای توسعه یافته از سالها پیش مباحث معماری ِپایدار برای کاستن از لطمات وارد آمده به محیط زیست و امکان استفاده موثر و مستمر از منابع انرژی های تجدید شونده و پاک مطرح شده است. این در حالی است که در کشور ما برغم تهدیدها و تحدیدهای فزاینده زیست محیطی و برخورداری از معماری سنتی توانمند، که بیش از همه به پایداری در همه شئون توجه داشته و هنوز به گونه ای ضابطه مندانه به این مهم پرداخته نشده است. معماری پایدار بیش و پیش از هرچیز دغدغه های زیست محیطی دارد و می خواهد تا این دغدغه ها به یک باورِ عمومی تبدیل شود و همگان به این مهم اذعان داشته باشند که تا بین معماری و محیط زیست، تفاهم و توافق همه جانبه صورت نگیرد رسیدن به معماری انسانی و متعالی ممکن نخواهد بود. در این مقاله سعی بر آن است تا شاخص های زیست محیطی معماری پایدار را به گونه ای تبیین گردد که به حل یا تخفیف یکی از مشکلات امروزین معماری معاصر ایران مددی رسانده باشد.