یکی از پر اهمیت ترین عناصر ارزشی هر ملت معماری است که شناخت و پالایش ارزش های گذشته ی آن و برگزیدن و تطبیق آن با شرایط مکانی و زمانی به طوری که با نیازهای روز منطبق باشد اهمیت بسیاری دارد. معماری سنتی ایران، سرشار از نکاتی است که ممکن است گاهی گوشه ای از آن کشف و مورد استفاده قرار گیرد. لذا بزرگترین ویژگی معماری سنتی، همه جانبه نگری، و نکته سنجی های علمی، فنی و اجرائی در جهت ایستایی و پایداری غیرقابل تردید آن است. کاربرد مفاهیم پایداری در معماری، بحثی به نام معماری پایدار بوجود آورده است. تأمل در معماری پایدار و اصول آن، ناخودآگاه ما را به معماری سنتی خواهد رساند. چرا که معماران در اقلیم های مختلف توانسته اند بهترین هماهنگی با طبیعت ایجاد کرده و با استفاده از محدودیت ها و امکانات بستر طرح بهترین شرایط زیستی را برای کاربران فراهم ساخته و استفاده از منابع تجدید ناپذیر را حداقل برسانند و کمترین آسیب به محیط زیست پیرامون خود وارد کنند. در این مقاله که مبتنی بر روش تحقیق کیفی با رویکرد توصیفی- تحلیلی است، سعی می شود با نگرشی بر معماری پایدار، اصول و اهداف آن به بازنگری این اصول و مصادیق آن در معماری سنتی اقلیم گرم و خشک پرداخته شود تا بتوان راهکارهایی جهت دستیابی به معماری پایدار با تکیه بر ارزش های معماری سنتی به دست آورد.