نگاه به زیبایی در طول تاریخ اندیشۀ بشری مورد توجه بوده است. و همواره مفهوم زیبایی و امر زیبا تحت تأثیر نگرش های مختلف فلسفی دچار تغییر شده است. و دامنۀ این تغییرات در مقاطعی آنقدر زیاد است که گاهی زیبایی تجلی حقیقت و ذات احدیت شمرده می شود و گاهی هم زیبایی از ساحت نفس انسان عصر مدرن آشکار می گردد. در دروۀ پیشامدرن زیبایی همبسته حقیقت بود و هنر و زیبایی امور عینی و برون ذات تلقی می شد. اما در عصر جدید هنر و زیبایی دارای منشأیی ذهنی و درونی تلقی شد. از آنجایی که وجه هنری معماری که از تأثیرگذارترین وجوه معماری است، به دنبال خلق اثری زیبا است، بی شک نگرش هنرمند معمار به زیبایی و امر زیبا در خلق هر اثر معماری تأثیر شایانی دارد. تأثیری که می توان آن را در مسیر تحولی معماری در طول تاریخ به خوبی مشاهده کرد. بر این اساس در این تحقیق ضمن بررسی تغییر در نگاه به زیبایی از دوران سنت، مدرن ، پست مدرن تا فلسفۀ پساساختار گرایی در دوران پست مدرن، تأثیرات این تغییر نگاه در معماری هر دوره را هم مورد توجه قرار گرفته است. و نتایج نشان دهندۀ آن است که از دست رفتن اساس حقیقت، فردگرایی، انسان گرایی، سکولاریزم و قداست زدایی از هنر منشأ به وجود آمدن بحران های زیبایی شناسی در هنر و معماری دوران مدرن و بعد از آن شده است.