اصطلاح توسعه پایدار یا پایا(Sustainable development)دراوایل سالهای دهه 1970 درباره محیط و توسعه بکار رفت.سه حوزه مهمی که توسعه پایدار روی آن تاکید دارد،مسایل محیطی است از آن زمان سازمان‌های بین‌المللی که خواهان دستیابی به محیطی مناسب و مساعد برای توسعه سودمند بودند نام خاص و ویژگی آنها در راهبرد توسعه پایدار نمودیافت.بکار بردن واژه توسعه پایدار بعد از کنفرانس ریودوژانیرو درسال 1992 در محافل علمی فراگیر شد.وظیفه معماران در این حوزه بسیار خطیر است،چراکه معماران به صورت غیر مستقیم و مستقیم مسول 75 درصد تغییر آّب و هوا هستند.ارایه راه حلهایی در مقابل الگوهای فانی کالبدی،اجتماعی واقتصادی توسعه می باشد که بتواند از بروزمسایلی همچون نابودی منابع طبیعی، تخریب سامانه های زیستی،آلودگی جهانی تغییر اقلیم،افزایش بی رویه جمعیت،بی عدالتی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسانها حال و آینده جلوگیری کند.توسعه پایدار فرایند تغییری است در استفاده از منابع،هدایت سرمایه‌گذاری‌ها،سمت گیری توسعه فناوری و تغییری نهادی است که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد.توسعه پایدار که از دهه 1990 بر آن تاکید شد جنبه‌ای از توسعه انسانی و در ارتباط با محیط زیست و نسل‌های آینده است.هدف توسعه انسانی پرورش قابلیت‌های انسانی محسوب می‌شود. توسعه پایدار به عنوان یک فرایند که لازمه بهبود و پیشرفت است،اساس بهبود وضعیت و رفع کاستی‌های اجتماعی،فرهنگی جوامع پیشرفته‌است و باید موتور محرکه پیشرفت متعادل،متناسب و هماهنگ اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی تمامی جوامع و بویژه کشورهای در حال توسعه باشد.توسعه پایدار سعی دارد به پنج نیاز اساسی زیر پاسخ گوید:تلفیق حفاظت و توسعه،تامین نیازهای اولیه زیستی انسان،دست‌یابی به عدالت اجتماعی،خودمختاری و تنوع فرهنگی و حفظ یگانگی اکولوژیکی.